सूफी गीत ... (स्वैर भावानुवाद)

(स्वैर भावानुवाद)

हे साकी, वारूणीचा तो अमूल्य चषक माझ्याकडे सुपूर्त कर,
जेणेकरून त्या आंतरिक आनंदाची मजा मला पुन्हा एकदा लुटता येईल,
आणि बाकी सारी भिस्त पवित्र परमात्म्याच्या प्रेमावर ठेवता येईल,
अशी प्रार्थना करत त्या अनोख्या मधुशालेच्या दरवाजात मी शांतपणे प्रतिक्षा करत होतो.

माझ्या प्रिय पुत्रा, सर्वप्रथम तुला अहंतेने ग्रासलेल्या मनाप्रती मृत्यु स्वीकारावा लागेल,
मग मी आशीर्वचन दिलेल्या तुझ्या वाग्दत्त वधूची साद तुला ऐकू येईल,
त्या उंबरठ्यापलीकडे एक पाउल टाक, तिथेच तुझी प्रिया तुला सापडेल,
मधुशालेतून शेखसाहेबांची साद ऐकू आली.

चिखलात डुंबणार्‍या म्हशीसारखा ऐहिक सुखांच्या आधीन होउन लोळत पडतोस,
आता तुझ्याच अंत:करणातल्या पवित्र मौनात निमग्न होउन स्तब्ध रहा,
मग स्वप्नमयी जीवनाच्या झंझावातात पालापाचोळ्यासारखा उडून न जाता,
अवघाची संसार सुखाचा होउन आत्मिक विरहव्यथा तुला कधीच ग्रासणार नाही.

इतस्ततः विखुरलेले त्याच्या आत्म्याचे सजीव स्पंद मग एकत्र आले,
त्याला अंतरीचे सद्गुरू गवसले आणि त्याने सगळा भार त्यांच्यावर टाकला,
त्याच्या दशेंद्रियांनी त्याच भावदशेत कित्येक दाहक उन्हाळे, सर्द हिवाळे आणि मुसळधार पावसाळे अनुभवले,
मग ईश्वराच्या खास विश्वासातला एक देवदूत तो अमूल्य पुरातन चषक घेउन त्याच्या पुढ्यात हजर झाला.

त्या सच्च्या सूफीने आपल्या सद्गुरूंची आज्ञा शिरसंवाद्य मानली होती,
प्रयत्नांची पराकाष्ठा करत अंतर्यामी अत्यंत शांत राहून कैवल्य स्थिती प्राप्त केलेली होती,
अत्यंत धीरोदात्तपणे त्या अनोख्या मधुशालेत त्याने अथक प्रतिक्षा केलेली होती,
हळुवारपणे दरवाजा उघडला... आता तो मुक्त होता!

मूळ काव्यः

A SUFI SONG

I'm quietly waiting at the tavern door,
Oh cup bearer hand me a cup of wine,
So I may enjoy the bliss of Self once more,
And rest assured in the love of God Divine.

The Sheikh called from inside the tavern hall,
"First dear child you must die to ego mind,
You'll hear the blessed bridegroom's call,
Cross the threshold, and the bride you'll find.

You wallow in the pleasures of the world,
Be still in the sacred silence of your heart,
Then in life's dream you'll no more be hurled,
From soul's wedded state ne'er more depart".

His fragments of soul then came together,
He found his Inner Master and then gave up,
His senses wandered through all winds of weather,
Then the faithful bearer brought the vintage cup.

The Sufi had obeyed his master's call,
He'd done his best to stay quite calm and be,
He'd waited with great patience in the tavern hall,
The door then slowly opened and he was free.

- Alan Jacobs